لنډه کيسه: غلا

لنډه کیسهپر دېوال د خپل خاوند راځړېدلي تصویر ته تر څو ځلې مایوسه کتلو وروسته، اوښکې اوښکې سترګې له نانځکو څخه ډکې المارۍ ته ودرېده. سر نه تر پایه ټولې نانځکې یې له نظره تیرې کړې. پر شونډو يې موسکا خوره شوه، نېغه ودرېده، د المارۍ له پاسني روک نه یې تر ټولو وړه نانځکه راواخیسته او له ښکلولو سره یې سینې ته جوخته کړه.د خپل خوب تخت ته راغله. په ښي اړخ پرېوته، د نانځکې سر یې پر خپل مړوند کېښود او کرار کرار د نانځکې د ژېړو ویښتانو په نازولو بوخته شوه. نږدې ماښام خاوند يې کوټې ته ننوت. تخت ته په ور نږدې کېدو، ورټيټ شو او د هغې تر نانځکې لاندې لاس يې ښکل کړ. د تخت پر څنډه هغې ته نږدې کېناست. کله يې نانځکې او کله يې خپلې مېرمنې ته کتل. پر شونډو يې موسکا خوره شوه خو یو دم یو سوړ اسویلي يې وکېښ. د خپلې مور خبره وریاده شوه چې له تېرو پنځو کلونو هره ورځ بیا بیا ورته وايي: ((تر څو به دې شنډې ته ناست يې؟))لکه چې ادې يې مخې ته ناسته وي، ويې ویل: ((ادې! ګناه د همدې شنډې ده، وايي شرم دی، نه مې پرېږدي چې درته ووایم، ستونزه په ما کې ده.)) +ليکل شوی په ۱۴۰۰/۰۷/۰۱ ساعت 9:31 AM ليکوال صديق الله بدر  |  لنډه کيسه: غلا...

د وږي له ۶ د کال ترپایه شعرونهما ته ډېره خوږه یېغواړم وپوهېږمرښتیا همدومره راسره مینه لرې۱۴۰۰.۱۲.۲۴««««««««««««««نپوهېږم ښايي لویه تېروتنه مې همدا وهچې ټول عمر مې له هغو خلکو سره وخندلچې سترگې یېزما د زړه پر ماتېدو‌ لمدې نه شوې۱۴۰۰.۱۲.۲۴««««««««««««««وخانده!گلونه چې و نه سپړېږيپه پسرلي د چا باور نه راځي۱۴۰۰.۱۲.۲۲««««««««««««««زه، نېکمرغه یممینه د هر چا په برخهنه رسېږي۱۴۰۰.۱۲.۲۱««««««««««««««ته چې پر ما باور ولرېاو زه درسره مینه وکړمڅه وایې:نېکمرغهبه نه یوو؟««««««««««««««هغه ده ستړې چې زه ډېر غږېږماو زه ډارېږم چې ژر لاړه نه شي۱۴۰۰.۱۲.۱۶««««««««««««««ته شعر یېهره ورځ ښکلې کېږي۱۴۰۰.۱۲.۱۳««««««««««««««د زمان پر ولیود تندې تابوت یمورو مې لېږدويویرېږي چېد سیند هدیرې ته تر رسېدو مخکې مات نه شم۱۴۰۰.۱۲.۲««««««««««««««ډاډه اوسهته چې نه اوسېڅوک به په کې نه ويځکه ته چې نه اوسېزړه به مې هم نه وي۱۴۰۰.۱۱.۲۹««««««««««««««له تا سره په اوسېدو کې چې ځمکه ځای نه ورکويپرون شپه ټوله شپه ستا د یادونوکوربه وکله چې یادونو دې مخ واړاوهاو له ځانه سره یوازې پاتې شود ځان لپارهیو سوړ او شړ زندان وله مودو نه داسېزړه مې پر ځان سوځېږي۱۴۰۰.۱۱.۲۷««««««««««««««ژوند ښکلی دیخو دا ښکلاستا ښکلا ته نه رسېږيځکه خو زه له تا سره مینه لرم۱۴۰۰.۱۱.۲۷««««««««««««««د ژوند ښکلی کولیوه پلمه غواړيله خدای نه شکرگذاره یماو له تا خوشاله یمخدای ته را هست کړېاو تا پر خپلو شونډوخندا شنه کړه۱۴۰۰.۱۱.۲۶««««««««««««««خپله نېکمرغي مېچې برخې برخې کړهما ته څه پاتې نه شولغم د کتار په سر او اخر کې ولاړ واوس چې غواړمخپله زړه تنگي و وېشمڅوک نشته ټوله به بېرتهپه خپله اخلم۱۴۰۰.۱۱.۲۶««««««««««««««نن شپه د یو بل د لیدو په انتظار کې تېرووسبا ته به لنډه کيسه: غلا...

د ۱۴۰۱ کال د وري میاشتې له لومړۍ نېټې د چنګاښ تر ۶ ڼېټې پورې شعرونه'>شعرونهکله کلهیو څوکپه تېره زمانه کې تم کېدای شيخو که د چا زړه مات شود حال له زمانې نه شي اوښتیلاس راکړهد ژوند پول نری دیو نه لوېږمخلک د مستقبل د روڼتیا خبرې کوي۱۴۰۱.۴.۵«««««««««««««راځه!تار او ستن شووشلیدلې غاړېڅوک نه پېري۱۴۰۱.۴.۴«««««««««««««د تیارې لاسونههره شپهتر ډېوې لاندېد رڼا ګرېوان ته غلي وي۱۴۰۰.۴.۳«««««««««««««پوهېږي چې ورته به ورته غوږ یمپوهېږې زما خوښېږي چې وغږېږيخو نپوهېږم چې ولې داسې نه کېږي۱۴۰۱.۴.۳«««««««««««««حالات خوار ديخو په جیب مې ډاډه یمتشوالی په کې شته۱۴۰۰.۳.۳۱«««««««««««««په راتلو دېزړه مې د درزا لاس ته لوېږياو نبض مېله خوشالۍ زیاتېږيمه پرېږده چې دا دوه خزان وهلي گلونهد نهیلۍ له شماله سرهپاڼې پاڼې ورژېږي....... مه ځه!۱۴۰۱.۳.۳۱«««««««««««««هره ورځ درتهپه خپلو شعرونو کېد پاڼو جامې اغوندمته مې په ذهن کېشین باغ یې۱۴۰۱.۳.۲۹«««««««««««««فقیر به یمخو چې هـر څه لرم او ځان راته خوار نه ښکاريد سترگو پېغلې دې رانــــــه زړه وړی دی۱۴۰۱.۳.۲۵«««««««««««««ساه مې په ختو دهخو د خپلې کوټې کړکېنه شم پرانستلیهلته لرېتورو لوګیوفضا پوښلې۱۴۰۱.۳.۲۵«««««««««««««زړونه څانګې ديشمال غوندې ورسره وغږېږهبادونه يې ماتوي۱۴۰۱.۳.۲۳«««««««««««««غزلپوهېږي نه په جنګ، خـوی دې تربوره نه لريلاسونه يـــې سره نه دي لاس کـې توره نه لريد مینې مدرســـه کــې یـــــــې مينـــه ده لوستلېخو خدای ‌زده ولـــې دا وایي چې حوره نه لريوطن د ګلـــــــــو باغ وي فضــــا له عطرو ډکهله هر کوره دې غـږ وشـــــي چې بوره نه لريغاړه خاموشیــو لره دار چـــــــــــې ده ورکړېدا مېنـــــه خو دا ستا په څېـــــر منصوره نه لريملهم چې په‌کــې نه شي د یو بل زړونو ته لنډه کيسه: غلا...